Bij gebrek aan een haven: twee bruggen

Harderwijk moest lange tijd een veilige haven ontberen. De schepen gingen op de rede voor anker om te laden en te lossen of meerden af aan één van de twee bruggen. Vanaf de zeventiende tot en met de twintigste eeuw verschenen er steeds weer plannen en sloot men contracten af voor de aanleg van een haven, maar technisch bleek men niet in staat om deze moeilijke opgave tot een goed einde te brengen.
Eind negentiende eeuw werd de havenkom verbreed waardoor de vissersvloot een veilige plek kon innemen, maar in het eerste kwart van de twintigste eeuw ontstonden opnieuw knelpunten ten gevolge van de toegenomen scheepvaart en schaalvergroting van de Zuiderzeevisserij. De knelpunten betroffen vooral de beschikbare ruimte en diepte van de haven. Daarom werd in 1913 de bodemdiepte op twee meter beneden NAP gebracht en werd aan de oostzijde van de haven een beschoeiing aangebracht waardoor drie meter in breedte gewonnen werd.


Dit aanzicht van Harderwijk laat duidelijk de beide bruggen zien waaraan de schepen afmeerden